لذت راه رفتن

من اگه جاي تو بودم خاله مريم رو به خاطر تنبلي در نوشتن وبلاگت نمي بخشيدم. چيكار كنم ديگه تو خوردي به دوره تنبلي خاله مريم. اين روزها كوروش داره از راه رفتنش حسابي لذت مي بره. اونقدركه حتي حاضر نيست چند لحظه هم بشينه. بيشتر از همه بالا و پايين رفتن از پله براش افتخارآميزه كه البته به كمك يه نفر ديگه فعلا اين كار رو انجام ميده. وقتي خودش تنهاست به محض رسيدن به پله (حالا ميخواد يه اختلاف سطح چند سانتي هم باشه ) ميشينه و دنده عقب ميگيره تا ردش كنه. وقتي راه ميره عينه يه پنگوئن كوچولو ميشه. مخصوصا با اون صندل هاي تابستوني مردونه